شارل حسین زنده رودی
شارل‌حسین زنده‌رودی زادۀ 1316 در تهران است. او پس از به پایان رساندن تحصیلات خود در هنرکدۀ هنرهای تزئینی در سال 1340 به پاریس رفت و تاکنون نیز ساکن این شهر بوده است. او از همان اواسط دهۀ سی خورشیدی استعداد وافر و درخشانی در زمینۀ خط، نقاشیخط و نقاشی از خود نشان داده و جایزه‌های متعددی را در همان دوران تا اوایل دهۀ چهل خورشیدی از آن خود نمود. زنده‌رودی در کنار تناولی و تعداد دیگری از هنرمندان در پیشبرد جریان سقاخانه نقش اصلی را داشته و از سوی دیگر در نقاشیخط نیز جز پیشروان و صاحبان سبک محسوب می‌شود. از جمله فعالیت‌های دیگر او طراحی و نقاشی تعدادی از سازه‌های معماری در کشورهای مختلف جهان بوده و ضمناً قرآنی که او تصویرسازی نموده در بین علاقه‌مندان به هنر، منتقدان و تحلیل‌گران آثار تجسمی دارای اهمیت است. زنده‌رودی پیوندی عمیق با هنر گذشتۀ ایران، ادبیات کلاسیک فارسی، ادبیات قرآنی و حتی ادبیات و هنر مدرن ایران دارد. تمام این منابع در آثار زنده‌رودی هر یک به طریقی نمود دارد و همین امر باعث غنای ژرف آثار او شده است. آنچه در کار زنده‌رودی موجب تشخص است بیشتر آفرینش ریتم و نوعی موزیکالیته از طریق فرم بیانی نقاشی است به نحوی که معنا بیش از آنکه در خدمت خوانایی فرم باشد در خدمت موزیکالیته و ریتم است. تکرار حروف، رنگ‌بندی و ترکیب‌بندی‌های بدیع از جمله دیگر عوامل تولید معنا در آثار زنده‌رودی هستند. در زمینۀ آثار زنده‌رودی کتابهایی نیز به چاپ رسیده که در زمرۀ مهم‌ترین آنها کتاب موزۀ هنرهای معاصر تهران است. گفتنی است زنده‌رودی در کنار فعالیت‌های هنری خود، در سالهای گذشته و در کنار یدالله رویایی شاعر برجستۀ معاصر اجراگری نیز داشته و این اجراگری نوعی برخورد تجربی او با فضا و نقاشی محسوب می‌شود.
سهراب احمدی
