نیلوفر موسوی
نیلوفر موسوی متولد ۱۳۶۹ در تهران است. او تحصیلات خود را در رشتهٔ گرافیک به پایان رسانده و تا کنون بیش از ۶ نمایشگاه گروهی در کارنامۀ خود داشته و همچنین در یک دوره اکسپوی مجسمه‌سازان ایران نیز شرکت کرده است. نیلوفر موسوی در مجموعۀ جدید خود به نمایش درآمده در گالری مژده، با گفتمانی بر اساس تجربۀ زنانه، به بیان تجربه‌های زیستهٔ زنان در قالب حجم می‌پردازد و هریک از آثارِ وی، راوی جغرافیایی متفاوت است که این جغرافیا در ارتباط تنگاتنگ با مکان ارجاع‌پذیر قرار داشته و در واقع ارجاعات مکانی-هر مجسمه در ارتباط با یک استان ایران- مبینِ تفاوت شیوۀ زیست در عین شباهت زیست زنان در جغرافیایی واحد با محور جهانی یا ملی است.
موسوی با مطالعۀ دقیق و ویژه در حجم، فرم بیان و مادۀ محتوایی و ایجاد پیوند بین این سه واقعیتی خلق می‌کند از زیست هر روزۀ زنان در پهنۀ اجتماع که این بیان حجمی دارای سیالیّت بوده و از تعاریف سنتی می‌گریزد. در حقیقت موسوی هر نوع پیش تعریفی از زن و زنانگی را در معرض بازاندیشی و تردید قرار داده و با بازتعریف خود به سوی همان گفتمانی حرکت می‌کند که در ابتدا به آن اشاره شد.(تجارب حقیقی و واقعی زنان) این گفتمان تنها متکی بر زیست و تجارب فمینیست‌های نسل نخست و برابری خواهی مد نظر آنان نیست، بلکه مبتنی بر نوعی اِتیک زنانه است که این اِتیک جهانی بوده و قابلیت تسری به زیست مردان را نیز دارد. به بیانی دیگر زنانگی ویژه‌ای که موسوی پیگیری می‌کند در زبان و گفتمان قرار داشته و پرورش اخلاقی نوین در دیگری‌خواهی و شناخت دیگری با تمام تفاوت‌ها و تمایزاتش است.
برای موسوی دیگریِ زنان نه لزوماً مردان بلکه در موارد بسیاری خودِ زنان هستند و این بارزترین خصیصۀ اتیکالی است که او در مخاطب به واسطۀ دیدن حجم‌ها ایجاد می‌نماید. می‌بایست بیفزائیم که اگر در سطح روئین و در برخورد اول مجسمه‌ها فیگوراتیو به نظر می‌رسند اما در سطح زیرین و ژرف‌ساخت دارای گستره‌ای معنادار از نظر بعد شناختی هستند: مجسمه‌ها همچون ابژه‌ای شناختی در پی بازتعریف موسوی از زن، زنانگی، پهنۀ زیست زنان و اخلاق نوین برای زیست مسالمت‌آمیز زن و مرد هستند.
سهراب احمدی
