تهی و سرشار

دستوَرزی‌های پیش رو حاصل یک دیدار است. دیدار و گفتگویی‌ست،که میان مرزهای فرهنگی ایران و شرق دور و در فراتاریخ رخ داده است. جایی که به گفته‌ی شیخ اشراق:"انگشت سبابه را بدان راه نیست!" چه بسا، برای شناخت "خود" است و در آینه‌ای دگر! تجربۀ گونۀ دیگری از زمان است که ناپایدار و گذراست. تجربۀ خلاء و تُهیگی است، جایی که رنگ و آرایه‌ها زدوده می‌شوند تا بنگریم چه می‌ماند؟

آنچه می‌ماند، بی‌‌تردید ماندنی خواهد بود‌. بداهه‌نگار-نویسه‌هایی‌اند که در "آن" و "دمی" خود جوش پدیدار شدند و از مستوریِ "هیچ" گریخته‌اند. کارهای پیش‌رو بازگشتی‌ست به بنیادِ رنگ ها و نه خودِ آن‌ها. بازگشت به سیاه و سپید و دیدن بیکرانِ رنگ‌ها در سایه روشنِ سیاهی و سپیدی. براستی همان رنگ‌بینیِ راستین است! رنگ زُدایی،همان رنگ‌بینی، در تُهیگیِ سیاه و سپید و همان دیدن و بینش راستین است.

گرد‌آمده‌ی پیش رو برای دیدن است و نه خواندن! چراکه،خواندن برای به فراموشی سپردن است اما دیدن،اشراق و شهود! این آثار، راه‌اند...اندرزهایی تصویری‌اند!

محسن کرمی
۶خرداد ۱۴۰۲