مجموعه پرتره ها
آثار موسوم به پرتره‌های حسینعلی ذابحی تیپ‌شناسی‌هایی‌ست که در سال‌های اخیر به عنوان آخرین مجموعۀ کاری او از آن یاد می‌شود، در این مجموعه جمیع ویژگی‌های برجستۀ مجموعه‌های پیشین او قابل مشاهده است از جمله: غالب بودن سیاهی که البته در «تیپ‌شناسی»ها به سوی خاکستری شدن رفت، هرچند با تمثالی که هنرمند در رابطه با سیاهی آثارش و ارتباط آن با عقل سرخ سهروردی می‌آورد: «پایان شب سیه سفید است» هنوز فاصله دارد اما از آن سیاهی خالص دوران کاری پیشین وی فاصله گرفته است.
سادگی و خلوص همیشه در آثار وی به چشم می‌آید و آن‌چه بر روی بوم‌ها شکل گرفته است همان از جان برآمدنی‌ست که خود نیز همواره به آن اشاره می‌کند. نکتۀ حائز اهمیت این مجموعه جامع بودن «تیپ‌شناسی»های ذابحی است، از شخصیت‌های نوستالژیکی که از کودکی با هنرمند همراه بوده‌اند مانند مامای نیمه شب، زنِ درباری، میخانه‌دار، حمید لش آقا، نوروزِ درازعلی، گانگستر، علی عشق لاتی و خانعلی چوپون، تا آنان که همراه دوره‌ای از کارهای او هستند که خود آن‌را دورۀ «نقاشی عرفانی» می‌نامد: مُغ بزرگ و در آخر شخصیت‌های معاصری که حاصل زیست هنرمند در حال و هوای جامعۀ امروزی‌ست: نماد فقر:زباله‌گرد، بچه ولگرد، مُدل، همجنسگرا و ... اما همۀ این شخصیت‌ها در نهایت همان تکنیک همیشگی ذابحی را به همراه دارند: دفرماسیونی که با از دل تاریکی برخاسته و حاصل نگاه کردن تک تک این شخصیت‌های خلق‌شده در «آیینۀ دق» است.
سعادت افزود
